Προστατεύω την ενέργειά μου και τον εαυτό μου δεν θα πει απορρίπτω τους άλλους, γίνομαι αγενής ή συμπεριφέρομαι σαν να γνωρίζω κάτι που ο άλλος δεν γνωρίζει.
Προστατεύω τον εαυτό μου δεν θα πει υποτιμώ τον άλλον ούτε ότι τον απομακρύνω, είτε με διακριτικότητα είτε με αδιακρισία, αλλά με πρόθεση να τον πληγώσω για να νιώσει καλά ο εγωισμός μου. Διότι δεν προστατεύω την ενέργειά μου κλεβοντας από την ενέργεια των άλλων, ούτε όταν νιώθω ίχνη της μέσα μου κάνοντας πράγματα μέσα από τα οποία γυρεύω την αποδοχή και την έγκριση για όσα κάνω και όσα είμαι.
Μπορώ να προστατεύσω την ενέργειά μου όταν είμαι προσγειωμένος/η. Όταν γνωρίζω την αξία μου και γνωρίζω ότι αυτή είναι ίση με την αξία των άλλων, ακόμη και αν δεν μου ταιριάζουν και δεν τους ταιριάζω.
Προστατεύω την ενέργειά μου θα πει αναγνωρίζω ότι μπορεί να επαναλαμβάνω καταστάσεις που με κάνουν να νιώθω άνετα απλά και μόνο γιατί υπάρχει ασφάλεια και η αίσθηση του ‘γνώριμου’, και περνάω στην επόμενη φάση, όπου βουτώντας μέσα μου αντιμετωπίζω πρόσωπο με πρόσωπο τις στερεοτυπίες μου, διότι ξέρω ότι τέτοιες καταστάσεις πολλές φορές είναι από αυτές που φέρνουν πολύ πόνο. Και δεν το θέλω άλλο πια.
Επιλέγω να πω ‘όχι’, γνωρίζοντας ότι αυτό δεν με κάνει λιγότερο καλό/ή. Θέτω τα όριά μου. Όχι με πρόθεση να θίξω κάποιον για να πάρω κάποιου είδους ικανοποίηση, γιατί είμαι ικανοποιημένος/η με ό,τι είμαι και με το γεγονός ότι δεν είμαι τέλειος/α. Προστατεύω την ενέργειά μου θα πει καλλιεργώ τη σύνδεση με κάτι που είναι πέρα από όλα όσα νομίζω ότι είμαι.
Δεν ανέχομαι να μένω κάπου όπου αισθάνομαι άβολα ή αμήχανα, γιατί απλά ‘ακούω’ την διαίσθησή μου, τις αντιδράσεις του σώματός μου, φιλτράρω τις σκέψεις μου, ακόμη ακόμη τις υπερβολές μου, και επιθυμώ να ‘τραβήξω’ εκείνη τη γραμμή που βάζει τα πράγματα σε μια θέση όπου με χαίρομαι και χαίρομαι και τον άλλον. Διότι οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι για να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον. Είναι για να μας χαίρονται οι άλλοι και εμείς εμάς και όλοι ο ένας τον άλλον.
Προστατεύω τον εαυτό μου θα πει δεν εξαρτώμαι παθολογικά από τους ανθρώπους που θα μείνουν – ή τελικώς δεν θα μείνουν- στη ζωή μου. Είμαι παρών στις στιγμές πίεσης διότι καλλιεργώ τις αντοχές μου και δεν επιτρέπω να με συνθλίψουν, παρά αφήνομαι να με διδάξουν.
Αποδέχομαι ότι υπάρχουν στιγμές υποχώρησης και γνωρίζω ότι θα υπάρξουν και διαφωνίες και συγκρούσεις και ρήξεις αλλά και καλή επικοινωνία -ή και αναποτελεσματική. Ξέρω ότι πολλές φορές θα νιώσω σαν να σπάει κάτι μέσα μου αλλά παρόλα αυτά δεν φοβάμαι να αντιμετωπίσω καταστάσεις. Προστατεύοντας την ενέργεια μου μαθαίνω αφενός ότι η ζωή πάντα προχωράει, ό, τι, μα ό,τι, και αν συμβεί. Αφετέρου ότι για να προχωρήσει το οτιδήποτε, χρειάζεται κόπο και θέληση και ‘μεγάλωμα’. Του ενός και του άλλου και όλων.
Και δεν χρειάζεται να μικρύνω για να χωρέσω σε καταστάσεις που δεν είναι συμβατές με το μεγάλωμά μου. Δεν είναι ανάγκη να συμβιβαστώ, αλλά ούτε θα πρέπει να πιστέψω ότι συμβιβάζομαι με κάτι που θεωρώ ‘κατώτερο’ από μένα, ενώ αδυνατώ να εξετάσω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και θέση.
Δεν χρειάζεται να κάνω κάτι από ενοχή, παρά μόνο από χαρά. Δεν χρειάζεται να νιώθω άσχημα με ό,τι καταφέρνω, ούτε με ό,τι δεν καταφέρνω. Προστατεύω την ενέργεια μου δεν θα πει δεν παινεύω τον εαυτό μου γιατί ‘τι θα πουν οι άλλοι’ και ‘πώς θα φανεί’.
Προστατεύω την ενέργειά μου θα πει με προστατεύω ακόμη και από τον ίδιο μου τον εαυτό. Αυτόν που θα θελήσει να με τιμωρήσει, να με μειώσει ή ακόμη και να με εξυψώσει και να με κάνει να νιώσω πανίσχυρος. Εξάλλου είναι εξίσου επικίνδυνα και τα δύο, διότι και τα δύο δηλώνουν άγνοια.
Προστατεύω την ενέργειά μου όμως θα πει αποκτώ γνώση αυτής. Ψηλαφώ τα μέτρα του εαυτού μου, τα γεύομαι, τα αναγνωρίζω, τα εκτιμώ, τα ευχαριστώ, τα αγκαλιάζω.
Όποια και αν είναι, δεν με κάνουν ‘λιγότερο’ ή ‘περισσότερο’ από κάποιον ή κάτι. Ασήμαντο ή σημαντικό. Με κάνουν απλά μια ακόμη ύπαρξη σε αυτόν τον κόσμο που έχει να προσφέρει κάτι μοναδικά δικό της.
Προστατεύω την ενέργειά μου δεν θα πει την κρατάω κλειδωμένη, ούτε ότι κλείνομαι, αλλά θα πει απλώνομαι, μοιράζομαι και ανοίγομαι. Απλώνομαι όσο μου επιτρέπουν τα μέτρα μου και όσο μου επιτρέπει ο σεβασμός σε αυτά, στους άλλους και στην ίδια τη ζωή. Και είναι εντάξει που ο καθένας μας φτάνει σε διαφορετικά σημεία, με διαφορετικό τρόπο και με διαφορετικές προοπτικές.
Δεν χρειάζεται να είσαι ανταγωνιστικός, να αποδείξεις κάτι ή να εξηγείς πάντα κάτι. Είμαστε αγαπητοί για αυτό που είμαστε.
Προστατεύω την ενέργειά μου θα πει προστατεύω εκείνη την ενέργεια που χτίζει έναν υγιή κόσμο. Θα πει ότι καταλαβαίνω ότι δεν περιορίζεται σε μένα ούτε αφορά μόνο τη δική μου ζωή, γιατί προστατεύοντας τη δική μου ενέργεια, μπορώ να μοιραστώ την αγάπη που έχω μέσα μου- και όταν συμβαίνει αυτό τότε μας ξεπερνά, γιατί μας κάνει ένα με τον άλλον, ένα με όλα.
Photo by Matthew Henry on Unsplash
Αγαπητή Πόλα, γειά σου και πάλι!
Δηλώνω ότι για άλλη μια φορά απήλαυσα την καλογραμμένη δημοσίευσή σου! Νοιώθω ότι τελευταία έχεις περάσει στο επόμενο στάδιο της συγγραφικής ευφράδειας, και χαίρομαι πολύ για αυτό. Επίσης χαίρομαι, γιατί με το να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τα πιστεύω σου πάνω σε φιλοσοφικά ζητήματα και να δίνεις τη δίκη σου οπτική γωνία σε συγκεκριμένες πτυχές της ζωής, καταφέρνεις -πέρα από τροφή για σκέψη- να μοιράζεις ταυτόχρονα χρήσιμες συμβουλές και καθοδήγηση στους αναγνώστες σου.
Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ και με όλο το θάρρος θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες από τις δικές μου σκέψεις/παρατηρήσεις. Εδώ, να αναφέρω ότι η ιδιότητά μου ως μηχανικός με υποχρεώνει να δώσω ένα σύντομο θεωρητικό (εν μέρει επιστημονικό) υπόβαθρο ώστε να γίνει πιο ξεκάθαρη η χρήση του όρου ενέργεια. Κατ’αρχήν, υπάρχει η έννοια της ενέργειας στα φυσικά και υπάρχει και η έννοια της ενέργειας στα (των) μετά (τα) φυσικά. Η ενέργεια στα φυσικά ορίζεται ως η ικανότητα παραγωγής έργου. Δηλαδή, είναι αυτή που ευθύνεται για οποιαδήποτε αλλαγή κατάστασης της ύλης. Υπακούει την αρχή διατήρησης της ενέργειας κατά την οποία καμία ποσότητα ενέργειας δεν χάνεται, ανεξαρτήτου κατάστασης στην οποία βρίσκεται και παύει να παρατηρείται, παρά μόνο, αν αλλάξει μορφή. Παρ’ότι κατηγοριοποιείται σε δύο πρωταρχικές μορφές, την κινητική και την δυναμική, παρατηρείται σε πολλές παραπάνω όπως η Ηλεκτρική, η Θερμική, η Χημική, η Φωτεινή κ.λ.π..
Όλα ωραία και χρήσιμα τα παραπάνω θα μου πεις, αλλά όχι και τόσο σχετικά με τη συζήτησή μας περί ενέργειας του κάθε ατόμου και προστασίας αυτής. Η ενέργεια στα μεταφυσικά παίρνει πολλές μορφές σύμφωνα με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Κάποιες ικανές να παρατηρηθούν εμπειρικά αλλά ανίκανες να μετρηθούν ποσοτικά (όπως τα συναισθήματα) και άλλες τελείως ανίκανες να παρατηρηθούν ή να προσδιοριστούν έστω και μερικώς (όπως τα προαπαιτούμενα για την αληθινή πραγματικότητα). Είναι αυτός ο άγνωστος συντελεστής ή συνιστώσα στην τωρινή ή μελλοντική ζωή μας, στους γύρω μας, στον καιρό, στους πλανήτες, κ.ο.κ που πολύ συχνά (προ-)υποθέτουμε ή αποδεχόμαστε ώς βασική αρχή ή θεοποιούμε ή και παραβλέπουμε τελείως, για να εξηγήσουμε ένα φαινόμενο ή μία κατάσταση. Στην επιστήμη ονομάζονται θεμελειώδεις αρχές, θεωρήματα ή υποθέσεις, στον Χριστιανισμό είναι η πίστη και το θέλημα Θεού, σε άλλες θρησκείες και πολιτισμούς μια άλλη θεότητα ή τα άστρα, το κάρμα, το κισμέτ. Ανεξάρτητα από την χρονική περίοδο που εξετάσουμε, την αντίληψη, γνώση, ευφυΐα του κάθε συνόλου ανθρώπων που ζούσε στην εκάστοτε εποχή, το απροσδιόριστο παραμένει η μόνη σταθερά. Η λίστα με τα απροσδιόριστα, αλλάζει βεβαίως γιατί πολλά φαινόμενα αποδεικνύονται ή απορρίπτονται επιστημονικά με την νέα γνώση και σοφία, αλλά ακριβώς αυτή η καινούρια γνώση και αυτή η σοφία είναι αυτές που γεννάνε νέα αναπάντητα ερωτήματα και απροσδιοριστία.
Ας υποθέσουμε έτσι κι εμείς ότι κάθε άτομο έχει μια πηγή ενέργειας μέσα του, η οποία σε κάποιες μορφές, μπορεί να παρατηρηθεί εμπειρικά ή και να προβλεφθεί υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Σε άλλες μορφές, να μην μπορεί καν να προσδιοριστεί από την τωρινή ανθρώπινη γνώση και αντίληψη.
Κατ’εμέ, ο κάθε άνθρωπος μπορεί να εκπέμψει απεριόριστη ποσότητα ενέργειας στο χωροχρονικό της ζωής του. Η ποσότητα ενέργειας όμως, που μπορεί να εκπέμψει σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα θεωρώ ότι είναι συγκεκριμένη και εξαρτάται από παράγοντες όπως η συναισθηματική του ευφυΐα, η αντίληψή του, η παρατηρητικότητά του, η σοφία του, η κατάσταση στην οποία βρισκόταν ακριβώς την προηγούμενη στιγμή αλλά φυσικά και η εξάσκηση/καλλιέργεια του πάνω σε αυτό, δηλαδή η ενεργειακή αντοχή που έχει αναπτύξει. Έχω επίσης την πεποίθηση ότι η εκπομπή ενέργειας 2 ατόμων, που είναι συμβατά/ταιριάζουν μεταξύ τους και προσπαθούν από κοινού για την επίτευξη ενός στόχου, τότε, η συνολική ποσότητα που θα εκπέμψουν σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα θα είναι αισθητά μεγαλύτερη από το απλό άθροισμα των δυο ατομικών ενεργειών, εάν προσπαθούσε ο καθένας μόνος του.
Συμφωνώ και επαυξάνω στα λεγόμενά σου, ότι ο καθένας μας επιλέγει πού και πότε θα διοχετεύσει την ενέργειά του και δεν θα ‘πρεπε να είναι κατακριτέο ή παρεξηγήσιμο αυτό από κανέναν, θεωρώ όμως, ότι το να την προστατεύουμε ή να τη συγκρατούμε σαν επιδίωξη είναι λάθος. Θεωρώ ότι θα ‘πρέπε στόχος μας να είναι, να μάθουμε πως να αυξήσουμε την ενεργειακή αντοχή μας όπως πράττουμε και με την φυσική/σωματική και να μάθουμε να φιλτράρουμε την ενέργεια αυτών που διαταράσσουν την εσωτερική μας ισορροπία, όπως κάνουμε με την ισορροπία στη διατροφή μας, όπου φιλτράρουμε συγκεκριμένα ήδη τροφών και ποσοτήτων αυτών, ανάλογα της ηλικίας μας, του βάρους μας, της υγεία μας.
Σίγουρα δεν είμαι ουτοπικός νομίζοντας ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό να γίνει αρκεί να το πάρουμε απόφαση, όπως κόβουμε τα γλυκά ή τις τηγανίτες πατάτες… Και ναι! Θα υπάρξουν φορές που θα αναγκαστούμε να αποφύγουμε άτομα με αρνητική ενέργεια για να προστατευτούμε, αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι επειδή εμείς είμαστε αδύναμοι ή άμαθοι στο να μπλοκάρουμε εξωτερικές επιρροές.
Άλλωστε ο δρόμος προς την ευδαιμονία δεν εξαρτάται από τις πράξεις των άλλων, αλλά από τις δικές μας.
Με εκτίμηση,
St-εὖ-anos