Την Κυριακή πριν γραφτεί αυτό το κείμενο συναντήθηκα με φίλη που είχαμε να τα πούμε καιρό. Από αυτές τις συναντήσεις που νιώθεις σαν να είχατε βρεθεί τελευταία φορά την προηγούμενη μέρα και όχι κάτι μήνες πίσω. Ανάμεσα σε νέα και μοιράσματα ειπώθηκε και κάτι γύρω από το ‘να το χρησιμοποιείς και να μην σε χρησιμοποιεί’. Μπορεί να ήταν και ‘να το φοράς και να μην σε φοράει’, δεν θυμάμαι, δεν έχει και σημασία.
Το όλο νόημα είναι σε αυτό το “να το κάνεις κάτι και όχι να σε κάνει κάτι”, που απλώνεται σε πάρα πολλά. Να ξεκινά από σένα, να είναι δράση και όχι αντίδραση, ενεργητικότητα και όχι παθητικότητα. Να αξιοποιείς και να δημιουργείς πράγματα και καταστάσεις μέσα από το πώς είσαι εσύ, όχι το πώς είναι κάτι άλλο ή οι άλλοι, το τι νομίζεις ότι περιμένουν από σένα, το τι θέλουν, το τι επικρατεί σαν ‘μόδα’ ή οτιδήποτε.
Να είναι όσα είσαι και επιλέγεις, όσο το δυνατόν, αυτοπροσδιοριζόμενα.
Και αυτό είναι κάτι που διαμορφώνεται, βρίσκεται συνεχώς σε εξέλιξη. Οι μέρες περνούν και φέρνουν συνεχώς και άλλα, πράγματα που είχες φανταστεί, πράγματα που δεν θα φανταζόσουν ποτέ. Καλείσαι με κάποιο τρόπο να ρέεις μαζί τους. Το κάλεσμα για ροή είναι εκεί τόσο, όσο είναι και η αντίσταση. Η φροντίδα χρειάζεται για να υπάρχει ροή.
Φροντίδα για τον εαυτό μας, συνολική. Αυτή που εμπεριέχει χρόνο να παρατηρούμε εμάς, τις σκέψεις μας, τη γνωριμία με τον εαυτό μας. Χρόνο χωρίς περισπασμούς, πληροφορία έξω από εμάς ή αποφυγή. Έπειτα η φροντίδα για τους άλλους είναι κάτι φυσικό και επόμενο, δεν χρειάζεται κάποιος διαχωρισμός όπως αυτός της “αυτοφροντίδας” και “φροντίδας”. Γίνεται πιο καθαρό το πότε φροντίζουμε. Ή πότε νομίζουμε ότι φροντίζουμε, ενώ στην πραγματικότητα απλά μπορεί να λειτουργούμε μέσα από κάποιο δικό μας τραύμα που λέει κάτι σαν “είσαι σημαντικός μόνο όταν είσαι ο καλός για τους άλλους”.
Η φροντίδα στην πραγματικότητα είναι απλά μια ποιότητα που φέρουμε και απλώνεται σε όλα γύρω μας. Μαγνητίζει ή απωθεί αυτό που ταιριάζει στον τρόπο που εκφράζεται μέσα από μας μια δεδομένη στιγμή. Όσο πιο αληθινά την βιώνουμε, τόσο πιο ισορροπημένο το ταίριασμα. Βιώνουμε ό,τι είμαστε μέσα μας και αφήνουμε αποτύπωμα αυτού που είμαστε. Σε σχέσεις, συναναστροφές, στο πώς φροντίζουμε και σεβόμαστε ό,τι μας περιβάλλει.
Το να επενδύουμε στο να χτίζουμε μέσα μας κάτι ισορροπημένο και υγιές, είναι ο μόνος τρόπος να μπορούμε να είμαστε και να καλλιεργούμε κάτι πιο υγιές σε έναν μπερδεμένο κόσμο. Η φροντίδα ελκύει. Aνθρώπους και καταστάσεις – για μας, για τον άλλον, για τον κόσμο μας. Το να νοιαζόμαστε είναι βαθιά αποτυπωμένο στη φύση μας. Μας κρατά ζωντανούς, και έχει την ίδια επίδραση σε όλα, δίνει ζωή.
[Photo credits: @skybanyes]
