Η τροφή είναι μάσα, γεύση. Και έπειτα είναι πολλά, πολλά παραπάνω. Είναι επεξεργασία, αποσύνθεση και σύνθεση κάτι νέου, χώνεψη ύλης, θρέψη και καύσιμο. Ενέργεια. Σύνδεση. Με το σώμα μας, ανθρώπους, μοίρασμα στο τραπέζι, χέρια που ανταλλάζουν.
Η τροφή γίνεται “πρόβλημα” όταν γίνεται σκέψη. Πρέπει να το φάω αυτό ή όχι; Μήπως να φάω λιγότερο. Ή περισσότερο. Όλα μαζί ή τίποτα, καθόλου, να μείνω νηστική/ός. Μια διαρκής (κατ)ανάλωση. Και έπειτα πέρα από τη σκέψη, είμαστε πολλά, πολλά παραπάνω. Μπαίνοντας στη σκέψη, στο μυαλό, αποσυνδεόμαστε από το σώμα, τις αισθήσεις, τη διαίσθησή μας.
Το σώμα όμως ξέρει. Τα κύτταρά μας ταίζονται υλικά της γης, νερό, μνήμη. Θεραπεύοντας την σχέση μας με τη τροφή, θεραπεύουμε τον εαυτό μας. Το πώς επιλέγουμε, πώς επεξεργαζόμαστε και χωνεύουμε πληροφορίες. Όσο συνδεόμαστε με το σώμα μας, τόσο το ‘περισσότερο’ ή ‘λιγότερο’ παίρνουν τη μορφή επιλογών που βγαίνουν φυσικά. Τα υλικά και οι τροφές είναι “πρόβλημα” όταν δαιμονοποιούνται και βαραίνουν με ενοχές και πεποιθήσεις πως δεν αξίζουμε την τροφή ή μια συγκεκριμένη τροφή, ή μήπως, την αγάπη, την απόλαυση, την ευχαρίστηση. Γιατί ίσως οι σκέψεις να λένε πως το σώμα μας, εμείς, θα έπρεπε να ήμασταν αλλιώς, για να τα αξίζαμε.
Θεραπεύοντας τη σχέση μας με τη τροφή, θεραπεύουμε τον εαυτό μας.
Τα “πόσο πολύ”, “πόσο συχνά” βρίσκουν τον ρυθμό τους, πάνω από υλικά και στερήσεις. Όλα χωράνε. Ή και όχι. Το σώμα σου ξέρει. Το σώμα σου μπορεί να ξέρει με άλλο τρόπο από άλλο σώμα. Χωράς. Ανήκεις.
Θεραπεύουμε το να συν-χωράμε μέσα μας καταστάσεις και ύλες διαφορετικές. Το να απολαμβάνουμε. Το να παίρνουμε, αν υπάρχει δυσκολία, ή και λαίμαργη ευκολία. Το να μην μασάμε τα συναισθήματά μας, τα λόγια μας. Το να παίρνουμε κάτι και να το μεταμορφώνουμε σε κάτι που μας θρέφει. Και έπειτα να καθόμαστε σε τραπέζια και να ανταλλάζουμε με χέρια πιο ξαλαφρωμένα, με καρδιές πιο ανοιχτές.
Photo by Zach Reiner on Unsplash
