Στην προ-ηλεκτρονική εποχή, τα νιουζλέτερ, τα μέιλ και όλα τα σχετικά θα κατέφθαναν στο γραμματοκιβώτιο της πόρτας σου.
Αν και σε εκείνη την εποχή, θα ήξερες ίσως πως δεν θα παραμείνουν για πάντα έτσι τα πράγματα. Άλλωστε όλα συνεχώς αλλάζουν, το ίδιο τα μέσα και οι τρόποι με τον οποίο γίνονται. Οι ανάγκες και τα κίνητρα όμως πίσω από το κάθε τι έχουν μια σταθερότητα, πηγάζουν από αλλού. Η ανάγκη για επικοινωνία, αυτή δεν αλλάζει.
Αλλά δεν θα μπορούσες εύκολα να φανταστείς (ή και καθόλου) πώς θα μπορούσε να είναι η εποχή που θα την ακολουθούσε. Τα νέα γραμματοκιβώτια που θα ήταν εφαρμογές σε ‘έξυπνα κινητά’ και αντί να ανοίγεις το κιβώτιο θα σκρόλαρες σε οθόνες, θα βαριόσουν τα πατήματα στα “αλάου κούκιζ” των ιστοσελίδων και ένα σωρό ακόμη.
Όσο διορατικός και να ήσουν, όσο και να (παρ)ακολουθούσες τις εξελίξεις και όσο καλές εκτιμήσεις και να έκανες, κάτι, κάπως θα σου διέφευγε. Και αυτό που μας περιορίζει να σκεφτούμε το “μετά” δεν είναι τόσο η έλλειψη γνώσεων, όσο η έλλειψη φαντασίας. Και ακόμη πιο δύσκολα, αν αυτή συνδυαζεται με μια αντίληψη πως μας αφορά μόνο ό,τι συμβαίνει μέσα στα όρια της αυλής μας.
Ζούμε τόσο με αριθμούς και δεδομένα-αριθμούς θυμάτων, κρουσμάτων, αναλύσεις και στατιστικά, που ξεχνάμε πως για να είναι πιο ειρηνική και ανθρώπινη η εποχή που θα μας βρει ‘μετά’, εμάς ή τις γενιές μετά από εμάς, χρειάζεται να αφήσουμε λίγο παραπάνω χώρο στη φαντασία. Αν η γνώση προσφέρει δεδομένα, η φαντασία μπορεί να τα συνδυάσει με τρόπο που να γίνουν δημιουργία.
Το να φανταζόμασταν πραγματικά πώς θα θέλαμε να είναι ο κόσμος μας, να ήμασταν πιο ανοιχτοί σε “φανταστικές” λύσεις και να ξεχνάγαμε για λίγο ότι κάτι είναι ‘αδύνατο’ ή ‘ανέφικτο’ απλά επειδή δεν υπάρχει ως τώρα, θα πει να ερχόμασταν πιο κοντά στο πώς βλέπουν τα παιδιά τον κόσμο.
Παιδευτήκαμε και παιδεύουμε και αυτά να γεμίσει το μυαλό με γνώση, να μπουκώσει για την ακρίβεια, και ξεχάσαμε να αφήνουμε έστω λίγο χώρο σε αυτό που τα κάνει (και μας έκανε) να νιώθουμε πιο ελεύθερους: στη φαντασία, την ανακάλυψη, τη δημιουργία, την εξερεύνηση του “τι μπορεί να είναι”- κι ας είναι ό,τι πιο απίθανο ή τρελό.
Και ενώ ξεκινάς θεωρώντας τρελό κάτι σαν τον πόλεμο, φτάνεις να θεωρείς απίθανη την πιθανότητα να προλάβει να καταφέρει κάποτε ο κόσμος να υπάρχει χωρίς αυτόν.
Ζούμε τόσο με αριθμούς και δεδομένα, που σε αυτήν την εποχή, σε κάθε εποχή, σε όλα όσα συμβαίνουν μέσα μας ή έξω μας, ίσως να υπάρχει τελικά η ανάγκη να κάνουμε λίγο χώρο για όλα όσα μοιάζουν ‘αφάνταστα’.
Τέλειο!!!!! Τι όμορφα γραμμένο ❤❤❤
Ευχαριστώ Γιού! <3