Ταξίδι στην Ουτρέχτη

Μίνι απόδραση και κανένα σκοπό δεν είχα να γράψω ποστ για αυτήν, αλλά να που κάτι βγήκε. Εν μέρει γιατί αυτή η πόλη είναι πανέμορφη και εγώ είχα να ταξιδέψω από εποχή προ κόβιντ και κάπως αυτό ήταν ένα γαμάτο αίσθημα από μόνο του. Επιπλέον γιατί το γράψιμο βοηθά να κάτσει κάπως η αίσθηση που σου αφήνει κάτι, και αυτό το κάτι εδώ ήταν ταξίδι. Και η αίσθηση σίγουρα είχε μέσα από ‘αντιστρές’.

Ταξίδι που δεν θα πεις ότι έπαθα καμια πλάκα με το φαγητό, παρόλο που με σωστό ψάξιμο θα φας καλά. Κυρίως έθνικ και σε λιγότερο ή περισσότερο τσιμπημένες τιμές. Σε κάθε γωνιά θα ανακαλύπτεις cute μαγαζάκια και θα θες να χωθείς σε όλα, ακόμα και αν δεν κάτσεις, απλά για να χαζέψεις την ομορφιά τους και να νιώσεις τον αέρα τους, σαν να είσαι τυπικός, κουλ κάτοικος της πόλης.

Ταυτόχρονα θα σε πιάνει αυτό το να μην χάσεις χρόνο, να ξεχυθείς στην πόλη και να μην αφήσεις κανένα στενό ή δρόμο απάτητο. Αυτούς που είναι δίπλα στο κανάλι, τους κεντρικούς, τους πιο χωμένους, αυτούς που περνάνε μέσα από – τα υπέροχα- πάρκα, από τα αξιοθέατα, από τη γειτονιά.

Κι ας κάνεις λίγο να συνηθίσεις πώς είναι να κυκλοφορείς σε μια πόλη που το κύριο μέσο μεταφοράς ειναι το ποδήλατο. Τη λες και ανθρώπινη. Πράγμα που σημαίνει ότι πια έχεις τον νου σου να μην πέσεις άθελά σου πάνω σε κανένα ποδηλάτη- ή το αντίστροφο. Και εννοείται αξίζει να νοικιάσεις ποδήλατο και να το νιώσεις και από αυτή την πλευρά, εξάλλου αν θες να το φχαριστηθείς θα ξεποδαριαστείς, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Και θα ΄ναι και ok, γιατί όλα είναι νέα και κλέβουν τις εντυπώσεις. Ξεχνιέσαι. Που να πετύχεις και αγορά του δρόμου.

Είναι αυτές οι φορές που ακόμα και η βροχή να σε πιάσει, μάλλον γουστάρεις κιόλας. Δεν τρέχεις για να προλάβεις κάτι και το πιθανότερο είναι ότι κανένα αμάξι δεν θα σε κάνει λούτσα περνώντας από δίπλα σου. Θα βρεθεί κάποιο μαγαζάκι για να χωθείς, ίσως κάποια βιβλιοθήκη. Ώσπου να πάρεις μυρωδιά τα βιβλία ξεφυλλίζοντας τα και να παρατηρήσεις μια γραμματοσειρά άλλη από αυτή που έχεις συνηθίσει, η ώρα περνά χωρίς να το καταλάβεις. Ειδικά αν βαρεθείς να κοιτάς τα ακατανόητα ολλανδικά και χαθείς στην πλευρά με τα αγγλόφωνα.

Εκτός αν δεν ξέρεις καμία γλώσσα, αν ξέρεις και τις δυο, αν δεν σου αρέσουν οι βιβλιοθήκες, αν τρέχα γύρευε. Τα διαφορετικά και την ποικιλία που υπάρχει σε επιλογές και πιθανότητες όσο τα εξοικειώνεσαι τόσο πιο εύκολα τα διακρίνεις. Και τόσο σου φαίνονται πιο όμορφα. Τόσοι πολιτισμοί και τόση διαφορετικότητα και ομορφιά στον μικρό μας κόσμο. Και όσο τα διακρίνεις, τόσο τα συμπεριλαμβάνεις.

Και περνά ο χρόνος. Και εσύ θες να το πας πιο αργά, να το απολαύσεις. Με το αργά ο χρόνος περνά και εσύ κάτι νιώθεις να προλαβαίνεις. Το αργά θέλει παραπάνω απο την προσοχή σου και άρα παραπάνω από το να είσαι πιο εκεί, εκείνη τη στιγμή.

Κάποιες στιγμές θα είναι σαν τελετουργικό. Να σου θυμίζουν πως μπορείς και στην καθημερινότητα να τις έχεις. Κι ας μην είσαι ταξίδι. Να αναεώνεσαι μέσα από τα απλά. Θα κάτσεις κάπου, θα φας κάτι, πιο αργά ίσως απ’ό,τι συνήθως. Θα απολαύσεις ό,τι πίνεις καταλαβαίνοντας τις γουλιές. Πιο έντονα απ’ό,τι συνήθως. Χωρίς σκέψη. Σκέτη αίσθηση.

Πίσω σε μια πόλη σαν την Ουτρέχτη θα εκτιμήσεις – επιπλέον λόγω κρύου- την ποικιλια σε σούπες και θα ανακαλύψεις φούρνους με τέλεια κέικ, ρολά κανέλας, μπισκότα, βαφλάκια, σοκολατάκια και όλα τα σχετικά. Α, και τσάι τζίντζερ. Ή μέντα. Ζεστά και φρέσκα, κυριολεκτικά.

Μια νέα μέρα, μια νέα γεύση, μια άλλη εμπειρία. Αν κάνεις κάτι διαφορετικό, ακόμη και μέσα στον ίδιο χώρο, στο ίδιο σπίτι, στην ίδια δουλειά, πίσω στα γνωστά σου, κάτι αλλάζει, ίσως μια νέα αίσθηση, ίσως και τίποτα. Ίσως να χρειαστεί μια πιο μεγάλη αλλαγή ή ίσως να επιμείνεις.

Σε όλα εκπαιδευόμαστε, και στο πώς να ταξιδεύουμε και να γευόμαστε, είτε εδώ, είτε αλλού.

Υ.γ. Χρειάζεται να αφήσω υπενθύμιση κράτα χώρο στη βαλίτσα, θα γυρίσεις με ψώνια; Ταξίδεψα με handbag και μικρή βαλίτσα. Θα ‘θελα να ‘χα αφήσει παραπάνω χώρο και όχι να στριμώχνω σοκολατάκια, οπότε ok, ίσως το αφήνω απλά σαν υπενθύμιση για μένα, για επόμενη φορά.

Υ.γ.2 Αν αγαπάς τα βίντατζ, ετοιμάσου να ανακαλύψεις θησαυρούς από δαύτα.