Fasfem, aka Ιωάννα Σοφρά, σε καλωσορίζω στα Ευ Talks! The floor is yours: μπορείς να συστηθείς όπως θέλεις και να μας πεις λίγα λόγια για σένα και το Fasfem. Πώς —αλλά κυρίως γιατί— προέκυψε το Fasfem;
Πολύ χαίρομαι που γίνομαι μέρος των Ευ Talks! Είμαι η Ιωάννα — ή αλλιώς η Fasfem. Ναι, τελικά είναι το ίδιο πράγμα, όπως πολύ πρόσφατα αποφάσισα να επιτρέψω στον εαυτό μου να παραδεχτεί 😉
Από μικρή, δύο έντονες παρορμήσεις με καθόρισαν: η ανάγκη να κατανοήσω τον κόσμο γύρω μου και η επιθυμία να συνδεθώ με τον εαυτό μου μέσα από το ντύσιμο. Από τη μία, το αέναο «γιατί» —γιατί τα πράγματα λειτουργούν έτσι, τι τα προκαλεί, πώς εξηγούνται. Από την άλλη, η μαγνητική σχέση με το σώμα, το ύφασμα, την ταυτότητα.
Πώς με επηρεάζει αυτό που φοράω; Τι σημαίνει για μένα και τι επικοινωνεί στους άλλους; Ταυτόχρονα, όσο μεγάλωνα τόσο βίωνα μια, ενοχλητική αρχικά και μετά αφόρητα καταπιεστική συνθήκη τόσο στην ενασχόλησή μου με τις θετικές επιστήμες όσο και στις ενδυματολογικές μου αναφορές μόνο και μόνο επειδή ήμουν..κορίτσι.
Σπουδάζοντας λοιπόν Χημεία, κατάφερα να ικανοποιήσω τη μία πλευρά — την ανάγκη για ανάλυση, γνώση, αποδόμηση, εξήγηση του κόσμου. Η άλλη, όμως, έμεινε για χρόνια στο παρασκήνιο. Ένας εσωτερικός κόσμος γεμάτος εικόνες, χρώματα, υφές και νοήματα που ζητούσε χώρο. Τόσο και η έντονη παρόρμηση για δίκαιη και ίση αντιμετώπιση σε όλους τους τομείς.
Αποφάσισα λοιπόν κάποια στιγμή μετά τα 30 να σπουδάσω και τη μόδα. Αυτό που με μαγνήτισε στα πλαίσια του μεταπτυχιακού ήταν η Θεωρία Μόδας και κυρίως ο τομέας γύρω από την έκφραση του φύλου μέσα από το ένδυμα. Μόδα και Φεμινισμός οπότε το ερευνητικό και μετά την παρουσίασή του ήμουν σίγουρη πια ότι κάπως θα ασχοληθώ εκτενέστερα με όλα αυτά.
Το fasfem γεννήθηκε όταν αποφάσισα να ενώσω αυτές τις φαινομενικά αντίθετες διαδρομές μου — την επιστημονική και την καλλιτεχνική, τη ριζοσπαστική και την ευαίσθητη. Είχα μόλις γίνει και μητέρα της Νίκης – ένιωθα πως κάτι πρέπει να δημιουργήσω για να στηρίξω την επιτακτική για εμένα ανάγκη για κοινωνική αλλαγή, για δικαιότερες συνθήκες.
Κάπως έτσι το fasfem έχει εξελιχθεί σε ένα ανεξάρτητο εκπαιδευτικό project για τη μόδα, το φύλο και τη βιωσιμότητα. Είναι ο τρόπος μου να διδάσκω, να ερευνώ και να δημιουργώ με αφετηρία τη μόδα ως πολιτισμικό εργαλείο και καταλήγοντας στο αίτημα για κοινωνική και προσωπική μεταμόρφωση μέσα από φεμινιστικές και οικολογικές προσεγγίσεις.
Το πώς ξεκινάμε (σχολείο, σπουδές, εφηβεία), τα ενδιαφέροντα που αποκτούμε στην πορεία και όσα ανακαλύπτουμε για τον εαυτό μας, οι ρόλοι που αναλαμβάνουμε… Αν όλα αυτά τα παρομοιάζαμε με αλλαγές ρούχων, στυλ και “στολών”, ποια είναι κάποια στυλ-ορόσημα της δικής σου πορείας μέχρι τώρα;
Αχ οι ‘στολές’. Μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση καθημερινού ντυσίματος, μια λύση για όταν χρειάζεσαι να μη σκέφτεσαι και πολύ τα ρούχα ώστε να διαχειριστείς απερίσπαστο ότι σου επιφυλάσσει η ζωή. Τα social media είναι γεμάτα από προτάσεις για capsule wardrobes καθημερινότητας και όχι ίσως αδίκως..Λοιπόν εγώ δε μπορώ με τίποτα να λειτουργήσω σε ένα τέτοιο πλαίσιο! Θυμάμαι στην Α’ δημοτικού η μαμά μου μου είχε αγοράσει μια μπλε ποδίτσα η οποία όμως είχε καταργηθεί οπότε και δε φορέθηκε ποτέ. Δε φαντάζεσαι τι ανακούφιση.
Πραγματικά από πολύ μικρή είχα αναπτυγμένο το αίσθημα του δικαιώματος στη διαφορετικότητα, στην προσωπική έκφραση και γι αυτό το στυλ μου δεν ήταν ποτέ ενσωματωμένο απόλυτα σε κάποια τάση. Πάντα ήθελα να φοράω ότι με κάνει να νιώθω ο εαυτός μου στη δεδομένη συνθήκη – αν αυτό σήμαινε μεγάλα κρεμαστά σκουλαρίκια ως εντεκάχρονη σε πάρτι ή εφαρμοστό ριμπ ζιβάγκο στο μπλε του κοβαλτίου ως δεκαπεντάχρονη στο σχολείο so be it!
Πάντα έπαιρνα τις ιδέες μου από φωτογραφίσεις και πασαρέλες και μετά έψαχνα να τις προσαρμόσω ώστε να με εξυπηρετούν – θέλω να ψάχνω, θέλω να ερευνώ, μου αρέσει το παιχνίδι με τις διαφορετικές πτυχές μου, κάποιες φορές πρώτα σκέφτομαι το outfit και μετά τη δραστηριότητα, χαχαχ τώρα που το βλέπω γραπτώς νιώθω λίγο kookoo.
Υπήρξε πάντως μια εποχή στη ζωή μου που κάπως λίγο αφέθηκα στην τρυφερή αγκαλιά λίγων και καλών ρούχων τα οποία περισσότερο φρόντιζαν το σώμα μου και την καμπυλότητά του παρά το στόλιζαν.
Στην περίοδο της εγκυμοσύνης. Εκεί οι αλλαγές ήταν τόσο έντονες που δεν υπήρχε χώρος στο μυαλό μου για πολλή σκέψη γύρω από παιχνίδια με τα ρούχα, περισσότερο τα είχα ανάγκη να με υποστηρίζουν. Και το έκαναν πάρα πολύ καλά, αλήθεια. Όλες μου οι εμφανίσεις γύρω από ένα bundle – μαύρα φούστα, φόρεμα, κολάν, λευκά oversized tank top και t-shirt, όλα από μαλακό έλαστικό βαμβακερό, όλα αγορασμένα μαζί. H βάση του ντυσίματος μου για τους 9 μήνες, αυτά και ένα denim με λάστιχο στην κοιλίτσα. Να εδώ υπάρχει και οπτικό ντοκουμέντο αν θες να δεις να παίζουμε με το Μηνά πριν γίνουμε γονείς, χαχαχ (Είχα κι ένα blog πριν το fasfem.)
Μια στολή σα χάδι σε ένα σώμα που δημιουργεί ζωή και θέλει να μείνει απερίσπαστο. Τυχαίο που μου είχε κάνει δώρο το bundle αυτό η μαμά μου;
Κοιτώντας τη δική σου διαδρομή αλλά και άλλες πορείες θηλυκοτήτων ή την εξέλιξη του φεμινισμού, υπάρχει κάποιο κοινό στοιχείο που εντοπίζεις ξανά και ξανά;
Ω μα είναι τόσα πολλά. Τόσα που αντιμετωπίζουν οι θηλυκότητες απλά και μόνο επειδή ΕΙΝΑΙ. Από τα βάθη των αιώνων το θηλυκό, το απόλυτα δημιουργικό πλάσμα του φυσικού μας κόσμου, προκαλεί μαζί το θαυμασμό και το φόβο. Με ολέθρια πολλές φορές αποτελέσματα για την ίδια του την ύπαρξη.
Θα εστιάσω όμως σε κάτι σχετικό με αυτά που συζητάμε εδώ μέσα από το fasfem. Στην αέναη και ατέρμονη κριτική του τρόπου που αποφασίζει κάθε θηλυκότητα να ενδυθεί και στη συνέχεια να υπάρχει στις διάφορες πτυχές της. Κοινώς τα περιβόητα στερεότυπα με τα οποία φορτώνουμε τα άτομα από την αρχή της ζωής τους.
Από το πρώτο ροζ φιογκάκι στα μωρουδίστικα μαλλιά μέχρι την τύπου liberty patterned ρόμπα επιβεβλημένη σε γυναίκα ‘καποιας ηλικίας’. Από τις επιθέσεις εναντίον των πρώτων φεμινιστριών του προηγούμενου αιώνα που τόλμησαν να φορέσουν bloomer pants και να αποτινάξουν από πάνω τους τα κρινολίνα μέχρι το κράξιμο του ντεκολτέ της Ιωάννας Τούνη. Όλα γύρω από το θηλυκό σώμα.
Όλα με διάθεση επικριτική και καταδικαστική, λες και η γυναικεία ύπαρξη οφείλει να ικανοποιεί διαρκώς τις κτητικές ή αισθητικές μας διαθέσεις. Είχα ασχοληθεί αρκετά στο πλαίσιο του σεμιναρίου μου Μόδα και Θηλυκότητα: Δύναμη στην ενότητα για τη θηλυκότητα ως νοικοκυρά και πώς παρουσιάζεται αυτή μέσα από το φακό των ανδρών σκηνοθετών με αναφορές στο περιβόητο male gaze. Μα το θέμα είναι πολυδιάστατο, και θα ενταχθεί και στο νέο κύκλο σεμιναρίων που ετοιμάζω, τώρα που το σκέφτομαι…
Free style σκέψεις: fast fashion και slow fashion. Ποιες είναι οι πρώτες λέξεις, εικόνες ή σκέψεις που σου έρχονται όταν ακούς αυτές τις δύο φράσεις;
Fast fashion : ματωμένα παιδικά χεράκια χαρακωμένα από τρυπήματα βελόνας γαζώνουν σε ραπτομηχανή στο ημίφως.
Slow fashion : φροντισμένα γυναικεία χέρια με κόκκινο μανικιούρ και ασημένια δαχτυλήθρα κεντούν ένα γαλάζιο πουλί πάνω σε λευκή ποπλίνα στη δροσιά ενός κήπου.
Αν μπορούσες να επιλέξεις κάτι να πάει πιο fast ή πιο slow, τι θα ήταν αυτό; Ποιο είναι ένα ρούχο ή αξεσουάρ που πιστεύεις πως ταιριάζει στη διάθεση του ‘fast’ ή του ‘slow’;
Θα επέλεγα να πάει πιο fast η κινητοποίηση των πολιτών αυτού του κόσμου έναντι στις κοινωνικές αδικίες. Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από δάχτυλο μας, στον πλανήτη διαπράττονται εγκλήματα καθημερινά με απόλυτο και μοναδικό στόχο το κέρδος. Η βιομηχανία της μόδας για παράδειγμα παίζει – και μας εμπαίζει – τεράστιο ρόλο σε όλη αυτή την αδικία, μη σου πω πως κρατάει τα σκήπτρα σε κάποιους τομείς. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει, λιποψυχώ και μετά όμως ξανά ξεκινώ με πίστη. Πως ναι. Με κινητοποίηση, εκπαίδευση και κρατώντας τους υπεύθυνους υπόλογους για τις πράξεις τους σταδιακά κάτι αλλάζει. Ας γινόταν όμως λίγο πιο fast όλο αυτό….
Όσον αφορά το αξεσουάρ που θα επέλεγα να ταιριάξει με τη διάθεση του fast όπως την ορίζω εδώ; Νομίζω θα επέλεγα την παλαιστιανιακή μαντίλα που φορά η Greta Tunberg αυτές τις μέρες στην ανθρωπιστική αποστολή προς στη Γάζα.
“[…] επαναπροσδιορισμός της πραγματικότητας είναι το ζητούμενο θυμάστε;” – με αφορμή αυτή τη φράση από κείμενο σου στο Fasfem, πώς σχετίζεται για σένα η μόδα με την έννοια του επαναπροσδιορισμού;
Η μόδα σαφώς χαρακτηρίζεται από έναν διαρκή επαναπροσδιορισμό, μάλιστα στη σύγχρονη εποχή που οι κύκλοι των fashion shows έχουν ξεπεράσει προ πολλού την ακολουθία των εποχών, θα μπορούσα να πω εξαντλητικό. Κάθε τόσο διαφορετικές ιδέες αποτυπώνονται σε υφές, πατρόν, χρώματα και μοτίβα που καθορίζουν αυτό το ‘μπλε είναι φέτος στη μόδα…’ που αναφέρει στο ομώνυμο δοκίμιό του ο Roland Barthes. Η μόδα φέτος που αντιστοιχεί στο καινούριο συνδέεται με ένα υλικό αντικείμενο που είναι μπλε.
Εδώ λοιπόν η μόδα αποκτά, πέρα από τη σημασία της προστασίας του σώματος, την απόκρυψη της γύμνιας και το στολισμό, τη λειτουργία της επικοινωνίας μέσα από τη σημασία που δίνει το άτομο στο μπλε αντικείμενο που είναι της μόδας όταν αποφασίζει να το φορέσει.
Διαλέγοντας ρούχα επαναπροσδιορίζουμε την πραγματικότητα μας αφού επικοινωνούμε κάποιο νόημα φορώντας αυτά που είναι ή δεν είναι της μόδας, αγοράζοντας ή απορρίπτοντας fast fashion, επιλέγοντας την κοντή ή τη μακριά φούστα κλπ. Εκεί στη δύναμη του επαναπροσδιορισμού της πραγματικότητας συνέδεσα και την έννοια του φεμινισμού με το ένδυμα, καθώς η φεμινιστική σκέψη αποζητά την αλλαγή. Προς ένα δικαιότερο κόσμο.
Ποιο ήταν ένα σημείο στην ιστορία της μόδας όπου ένιωσες πως αυτή λειτούργησε σαν ένα φανταστικό εργαλείο απελευθέρωσης και συμφιλίωσης της γυναίκας με το σώμα της;
Θα μιλήσω ελαφρώς επηρεασμένη από προσωπικό βίωμα καθώς θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την ανατροπή από την εμφάνιση του μίνι στην ενδυματολογική ιστορία. Και λέω βίωμα γιατί δυσκολεύομαι να φορώ μίνι, σχεδόν ποτέ δε νιώθω απολύτως άνετα με αυτό. Από μια σύντομη έρευνα ανάμεσα στο κοινό του fasfem στο instagram διαπίστωσα ότι έχω μεγάλη παρέα σε αυτό (!).
To μήκος φούστας που αποκαλύπτει το γόνατο είναι πραγματικά μια επαναστατική εξέλιξη του γυναικείου ντυσίματος καθώς πρώτη φορά στην ιστορία εμφανίστηκε μόλις τη δεκαετία του 1920. Έγινε δημοφιλές μάλιστα ως μέρος αθλητικής ενδυμασίας. Η πρώτη διεθνής τενίστρια κι ανατρεπτική προσωπικότητα Suzanne Lenglen συναντήθηκε με τον ταλαντούχο κι εξίσου ανατρεπτικό σχεδιαστή Jean Patou και …boom! Το λευκό πλισέ φουστάκι του τέννις ήταν γεγονός.
Η συνέχεια βέβαια δόθηκε πολύ αργότερα στα 60s με τη Mary Quant, την υποκουλτούρα των Mods και τον φουτουριστή André Courrèges που έβαλε το μίνι σε high fashion show του το 1961. Οι θηλυκότητες το αγκαλιάζουν παντού στον κόσμο. Γίνεται σημείο αναφοράς της σεξουαλικής απελευθέρωσης και του φεμινιστικού κινήματος – η Gloria Steinem έχει ‘γράψει’ στη μνήμη μου φορώντας πάντα μίνι. Όπως και η Ζωή Λάσκαρη.
Παρόλα αυτά όμως ακόμη μας απασχολεί και μας δυσκολεύει το 2025; Ναι, ακόμη…
Ποια είναι μια προσωπικότητα από τον χώρο της μόδας (ή και όχι μόνο) που σε έχει εμπνεύσει τελευταία και γιατί;
Ω δύσκολο. Ή μάλλον όχι, γιατί μιλάς για έμπνευση. Στην αρχή ξεκίνησα να σκέφτομαι ταλαντούχους σχεδιαστές, προσωπικότητες της μόδας, τον John Gallianο, τη Miuccia…
Ή εκτός του χώρου της μόδας όπως τον Judith Butler ή η Céline Semaan..
Τώρα που το σκέφτομαι όμως καλύτερα, νομίζω θα προτιμήσω να μιλήσω για κάτι άλλο. Κάτι φρέσκο, φαινομενικά ελαφρύ, pop. Ένα πρόσωπο της σύγχρονης pop κολτούρας, όχι ακριβώς του χώρου της μόδας αλλά και μεγάλο μέρος αυτού. Τη Dua Lipa. Ναι ναι τη Dua. To δροσερό αυτό πλάσμα, το παιδί μεταναστών, τη δυναμική νέα γυναίκα που εκτός από pop είδωλο είναι και δημιουργός μιας πλατφόρμας που μονοπωλεί τα μονίμως ανοιχτά tabs για διάβασμα στο Safari του κινητού μου.
Με εμπνέει η Dua γιατί μέσα από το SERVICE95 της προωθεί underground fashion statements, ακτιβιστικές δράσεις και σύγχρονη λογοτεχνία – να γίνει το διάβασμα mainstream;; Ας πιούμε σε αυτό Dua!
Τις λατρεύω τις νέες γυναίκες, τόσο δυνατές και τόσο ευάλωτες ταυτοχρόνως. Με κάνουν να βλέπω το μέλλον ροζ και ελπιδοφόρο.
Ποιος είναι ένας φόβος ή μια πεποίθηση που θα ήθελες να κάνεις delete με μαγικό τρόπο από το μυαλό των γυναικών; Κι αν αυτός ο φόβος ήταν ρούχο, με τι θα έμοιαζε;
Α, το έχω πολύ ξεκάθαρο στο μυαλό μου αυτό. Την πεποίθηση ότι οι γυναίκες είμαστε υποχρεωμένες να φροντίζουμε τους άλλους αδιαλείπτως και ανεξαιρέτως. Και το φόβο ότι θα μας απορρίψουν αν διανοηθούμε να μην το κάνουμε. Έχω πραγματικά κουραστεί να παρακολουθώ θηλυκότητες κάθε ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας να περιφέρουν τις εξαντλημένες τους φιγούρες, βάζοντας και τη δική μου μέσα σε αυτό.
Η συνύπαρξη με άλλα άτομα κάτω από την ίδια στέγη συνεπάγεται αυτόματα πως τα θηλυκά άτομα θα είναι υπεύθυνα για την ομαλή ροή της καθημερινότητας, από τις λίστες του σούπερ μάρκετ και τη φροντίδα των ηλικιωμένων μέχρι την καθαριότητα της τουαλέτας.
Πρόκειται για έναν τεράστιο φόρτο εργασίας, σωματικής και πνευματικής που δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια. Εντελώς λειτουργικά και υγιή άτομα θεωρούν αυτονόητο πως αυτή η εργασία δεν τους αντιστοιχεί απλά και μόνο επειδή έτυχε να είναι άνδρες. Είναι μια δύσκολη κατάσταση που δε βλέπω να έχει βελτιωθεί ιδιαιτέρως, τουλάχιστον σε μεγάλο ποσοστό της σύγχρονης κοινωνίας, παρά τους αγώνες και τις διεκδικήσεις. Και είναι η αλήθεια πως με έχει απασχολήσει πολύ.
Αν ήταν αυτή πεποίθηση ρούχο; Νομίζω πως την υλοποιώ ως ποδιά της νοικοκυράς, πάλαι ποτέ κεντημένη με ζωηρά μοτίβα, τώρα πια λερωμένη, ξεθωριασμένη και με τρύπες.
Ποιο είναι ένα αγαπημένο ρούχο ή αξεσουάρ που έχεις στην ντουλάπα σου και πώς το απέκτησες;
Ένα μάλλινο μουσταρδί beanie που είχε πλέξει η μαμά μου για τον μπαμπά μου. Το φοράω χρόνια. Το είχα κεντήσει κάποτε με μεγάλες πράσινες χάντρες, είχα ζηλέψει ένα γκρι της fashion editor Elisa Nalin, μετά τις ξήλωσα, το φοράω διπλωμένο σαν καπελάκι ή στο φυσικό του μέγεθος και μοιάζω με ξωτικό. Με έχει συντροφεύσει σε όλα τα ταξίδια μου στο κρύο. Το αγαπώ.
Υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από τον όρο ‘φεμινισμός’. Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να γίνει πιο ξεκάθαρο για την αξία του — ειδικά στο μυαλό όσων χρησιμοποιούν τον όρο χωρίς να είναι απαραίτητα εξοικειωμένοι με την ιστορία ή τη σημασία του;
Υπέροχη ερώτηση. Φυσικά κι έχω να πω άπειρα πράγματα για την αξία του φεμινισμού – θα σταθώ όμως σε κάτι απολύτως προφανές και συγκεκριμένο για μένα μα εντελώς παρερμηνευμένο από μεγάλη μερίδα ατόμων.
Ο φεμινισμός ως κίνημα και ως φεμινιστική θεωρία, ειδικά στην πιο σύγχρονη διαθεματική εκδοχή τους, μάχονται ώστε τα ανθρώπινα δικαιώματα της ίσης μεταχείρισης και των ίσων ευκαιριών να αφορούν όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως φύλου, φυλής, τάξης. Υπάρχουν επίσης εκδοχές που επεκτείνουν το θέμα της ισότητας και του σεβασμού προς όλα τα πλάσματα, με οικολογικές προεκτάσεις.
Αναρωτιέμαι επομένως πώς είναι δυνατόν να υποβιβάζουμε κάτι τόσο σημαντικό και να το χαρακτηρίζουμε απλά ως έχθρα της απανταχού αρρενωπότητας; Ειλικρινά το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι το προνόμιο τελικά θολώνει και βολεύει. Είναι δύσκολο να γίνεις σύμμαχος όταν θίγονται τα συμφέροντα σου..
Είσαι στην παραλία και φοράς παρεό με print το αγαπημένο σου καλοκαιρινό φρούτο ή φαγητό, μαγιό με ένα αγαπημένο pattern και τσάντα στην αγαπημένη σου απόχρωση κραγιόν αυτή την περίοδο. Τι συνδυασμός έχει γίνει εδώ;
Η ερώτηση για κάποιο λόγο με μετέφερε στην παραλία του Ρούκουνα, στην Ανάφη, η τελευταία ίσως φορά που πραγματικά χαλάρωσα σε παραλία ήταν εκεί.
Μπροστά το απέραντο βαθύ πράσινο μπλε, ταιριάζει με το εξώφυλλο του βιβλίου ‘Καπνίζοντας τα δάχτυλα των άλλων’ της φίλης Φωτεινής. Το παρεό έχει κι αυτό τις ίδιες αποχρώσεις και ανανάδες παντού. Αγαπημένο φρούτο ο ανανάς αλλά όχι για φαγώσιμο. Το μαγιό ολόσωμο, σκέτο, μαύρο. Ήσυχο, μα βγαίνουν τα τιραντάκια. Ζέστη. Ψάχνω για νερό στη μεγάλη τσάντα που στάζει χυμό από κόκκινα μούρα. Ίδιος χυμός και στα χείλη. Γεύση από καλοκαίρι..
Photo Credits
- Photo by Iryna Marmeladse on Unsplash
- Photo by Julia Kuzenkov on Unsplash
- Photo by Lawrence Krowdeed on Unsplash
- Photo by That’s Her Business on Unsplash
- Photo by Hassan Rafhaan on Unsplash
- Photo by Allison Saeng on Unsplash
- Charlota Bulnarova, on Usplash
