Βασιλόπιτα με μπαχαρικά και ξηρούς καρπούς

Αυτή την βασιλόπιτα την πρωτοέφτιαξα το 2019, και από τότε την φτιάχνω κάθε χρόνο. Έφτασε ωστόσο 2024 για να ανέβει σε τούτο ‘δω τον τόπο που αγαπά τα κέικ-πόσο μάλλον αυτά που γίνονται σε 1 μπολ. Εκτός από αυτό το ένα μπολ, για την αγαπημένη βασιλόπιτα-κέικ θα χρειαστείς ένα μπρίκι να λιώσεις το βούτυρο, μπλέντερ για να ψιλοκόψεις ξηρούς καρπούς και τη φόρμα σου για κέικ.

Ο βασικός λόγος που δεν είχε ανέβει έως τώρα αυτή η συνταγή, πίσω από όλα τα ‘δεν προλαβαίνω’ και ‘είμαι κουρασμένη’, ήταν η σκέψη ‘Μα υπάρχουν τόσες συνταγές για βασιλόπιτα, γιατί άλλη μία;”.

Καμιά φορά φαίνεται πως χρειάζεται να μεγαλώσει μέσα μας κι άλλο η ιδέα ότι υπάρχει πάντα χώρος, παρόλο που υπάρχουν τόσα και τόσα, κάτι που καθόλου δεν έχει να κάνει με το να φτάσει σώνει και ντε μια συγκεκριμένη χρονιά. Είναι κάτι προσωπικό το αν, πότε και πώς ξεκινούν και πώς συνεχίζουν να μεγαλώνουν πράγματα μέσα μας σαν αυτά: Υπάρχει πάντα χώρος για ό,τι θέλουμε να δημιουργήσουμε, για εμάς, τα θέλω και τις ανάγκες μας.

Κάτι σαν τον χώρο που υπάρχει πάντα για το γλυκό, κι ας μην φαγωθεί καν, γιατί δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το να υπάρχει χώρος να το χωνέψουμε. Έχει να κάνει με τον χώρο που γίνεται, μεταφορικά, για τη συνθήκη και την ανάμνηση που δημιουργείται.

Ακόμα και τη βραδιά της αλλαγής του χρόνου, με όσο φαγητοποτό κι αν υπάρξει, θα υπάρξει χώρος και για τη βασιλόπιτα και το τελετουργικό της: να κοπεί και να μοιραστεί. Να γίνει κομμάτι του όλου της μάζωξης. Να υπάρξει το ερωτηματικό για το “ποιος κέρδισε το φλουρί”. Να γίνει φιλί, αγκαλιά, καλαμπούρι, γέλιο, μελαγχολία, συναίσθημα, συμμετοχή στο ‘μαζί’ της γιορτής.

Κάθε τι που θέλει συμμετοχή, θέλει πολλές φορές λίγο από μαγεία για να βρει τον χώρο του ανάμεσα σε όλα τα άλλα. Έπειτα, λίγη ακόμη (ή και πολλή) μαγεία πρακτικής για να κατακάτσει. Είτε είναι βασιλόπιτα, είτε είναι χρόνος ή συναίσθημα ή ό,τι. Το σώμα μας γνωρίζει από αυτή τη μαγεία – κάνει κάθε δεύτερο χιλιάδες μικρές και μεγάλες αόρατες πρακτικές μαγείας για να μιλάμε, βλέπουμε, περπατάμε, χωνεύουμε ή ό,τι.

Τα μικρά τελετουργικά επίσης γνωρίζουν από αυτή την ‘μαγεία’ – οι συνήθειές μας και το πώς δενόμαστε μέσα από αυτές με άλλους ή με κομμάτια του εαυτού μας. Το πώς βιώνουμε συναισθήματα, το πώς ξεκινάμε τις μέρες μας ή περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας. Πού πηγαίνουμε τις αγαπημένες μας βόλτες, πότε επιλέγουμε να ‘φέρουμε’ στο τραπέζι μας αυτά που θέλουν χώρο και ζητάνε προσοχή.

Σε κάθε χρονιά, αν γίνεται χώρος και χρόνος για δημιουργία, χώρος για τη μαγεία, είναι μια χρονιά που υπάρχει μεγάλωμα – άλλο από αυτό που προσδιορίζεται με κάποιο νούμερο, όπως η ηλικία. Είναι χρονιά με παρουσία, άρα χρονιά με νοστιμάδα. Λέξη-πάσα για αυτό που έρχεται.